Weekend. Przyjechaliśmy do rodziców T. Od kiedy biorę leki stałam się innym człowiekiem. Nie wiem właściwie co mi jest. Wiem, że jestem gotowa na terapię. Bardzo chce wszystkiego. To smutne jak marnowalam sobie życie. Nie chce tego więcej robić.
Wiem, że leki nie są na stałe, ale pomogą mi się zmierzyć z psychoterapią i planami, które mam.
T znowu mnie zranił. Powiedział że nie wie co będzie za rok. Ja odebrałam to jako, że może nie będzie już ze mną. Jemu niby nie o to chodziło. Był płacz Ale nie było krzyku. W ogóle ostatnio jestem opanowana. Byłam gotowa odejść. Jesteśmy ze sobą 6 lat. Nie mamy ślubu ani T nie planuje dzieci. Zdałam sobie sprawę że nie mam nic. Że jak mnie zostawi to zostaje z niczym…
Kasa, którą włożyłam w urządzanie mieszkania jest palenie papierosów. Nie mam z tego nic. Bo nie zabiorę mebli 😦 postanowiłam ze będę bardziej oszczędzać dla siebie. Oczywiście będę kupować jedzenie i płacić pół czynszu. Ale to wszystko. Nie będę już inwestować w to czego nie mogę zabrać.
T bardzo przybiła wiadomość o moim odejściu. Serio szukałam już mieszkania tzn pokoju bo na mieszkanie raczej nie było by mnie stać. Byłam gotowa odejść.
Wczoraj długo rozmawialiśmy z T. Gadaliśmy o ślubie i dzieciach. Bo to główne powody dla których chciałam odejść. T nie chce adoptować dziecka. No rozumiem to nie jest łatwa decyzja. Starasz się o dziecko, które nie jest Twoje. Własne dzieci? Tu z kolei u mnie jest problem. Ale doszliśmy do porozumienia. Po pierwsze muszę się przebadać jakie w ogóle są szanse żebyśmy mieli swoje dzieci. To nie są plany na za rok czy dwa. To są plany kiedy dojdę do siebie będę czuła że jestem gotowa na to żeby mieć dziecko. Że dam mu wszystko co najlepsze. No i najważniejsze muszę móc, a to nie jest takie pewne. Jeżeli T kategorycznie odmówi posiadania dziecka mimo że będę mogła je mieć to się rozstaniemy. Bo na razie jest ze nie moge. Bo nie wiem. Jeśli będzie choć cień szansy nie poddam się.
